Dziś dowiemy się jak odróżnić od siebie zielone „słonie uszy”, czyli wielkolistne rośliny z rodzaju Alocasia i Colocasia. Nie tylko ich nazwa brzmi podobnie. Jedne są przepięknymi roślinami ozdobnymi a drugie oprócz imponującego wyglądu stanowią podstawę diety ponad połowy mieszkańców takich egzotycznych wysp jak Hawaje, Karaiby czy Polinezja. Nie od dziś wiadomo, że lepiej wiedzieć, co można zjeść, a czego lepiej nie nadgryzać. Tak samo, jak lepiej nie mówić do lewego ucha słonia, bo ponoć łatwo wtedy o nieporozumienie i słoń może się na nas obrazić…
OBRAZKI
Obydwa rodzaje należą do rodziny Obrazkowatych / Araceae / – tak jak wiele popularnych roślin doniczkowcyh np. skrzydłokwiat, anturium, monstera czy aglaonema – najbliżej spokrewniona z analizowanymi rodzajami. Większość „członków” tej rodziny preferuje podmokłe tereny i rozproszone światło. Wytwarza także charakterystyczny typ kwiatostanu tzw. kolbę.
„USZY SŁONIA”
O ile odróżnienie od siebie efektownej alokazji amazońskiej / A. amazonica / i olbrzymiej kleśnicy nie stanowi większego problemu nawet dla ślepej na jedno oko wrony, to w sytuacji kiedy obok siebie postawiona zostanie wspomniana kolokazja jadalna / Colocasia esculenta / i drugie „słonie ucho”, czyli alokazja 'Portodora’ można wtedy popaść w…zamyślenie. Obydwie mają strzałkowate, szerokie liście na długich ogonkach, osiągających ok. półtora metra. Od czego zacząć odróżnianie? Botanik zacznie od obejrzenia wierzchotki i liczenia zalążków…A prostsze metody?
GDZIE ROŚNIE?
Oczywiście najłatwiej odzróżnić je od siebie w terenie. Jeśli wielkie liście tłoczą się na hawajskim polu aż po horyzont, a wśród nich uwijają uśmiechnięci rolnicy, to z pewnością oglądamy właśnie zbiór taro, czyli podziemnych bulw kolokazji jadalnej, bogatych w skrobię i witaminy z grupy B (więcej o taro poniżej). Jeśli wielkolistne cudo rośnie w ozdobnej donicy – mamy do czynienia z alokazją np. 'Portodoro’. Jeśli jednak rosną niedaleko siebie w szklarni botanicznego ogrodu, a biegający pomiędzy roślinami lokalny żółw zjadł etykiety? Co wtedy?
TARO
Zacznijmy od smaczniejszego tematu, czyli kolokazji jadalnej / Colocasia esculenta /. Jadalną częścią są:
- kłącza, które nadają się do zjedzenia dopiero po obróbce termicznej (długie gotowanie, pieczenie) i neutralizacji szczawianów wapnia (ten sam kwaskowaty związek znajduje się w rodzimym szczawiu czy rabarbarze)
- młode liście i kolby kwiatowe – na Karaibach spróbujemy ich pod nazwą „karaibska kapusta„.
Morfologia: Z kłącz wyrastają półtorametrowe ogonki liściowe, z których do połowy lekko zwisają szerokostrzałkowate, wcięte u nasady, matowe liście z jasnym żyłkowaniem.
Wymagania: Taro praktycznie stoi w wodzie, może rosnąć na bagnach z głową skąpaną w słońcu. Jeśli mamy wystarczająco duże, jasne miejsce oraz własną studnię z wodą, taro da się uprawiać w wielkiej donicy.
ALOKAZJA
Alokazja, czyli zakleśń, w przeciwieństwie do kolokazji nie wykształca kłącza. W obrębie rodzaju najczęściej pod ziemią znajduje się bulwa pędowa. Kolejna różnica to nieco mniejsze gabaryty w stosunku do kolokazji jadalnej – największa alokazja olbrzymia dorasta do 130cm. Jej liście są błyszczące, a brzegi wyraźnie falowane.
Wymagania: W uprawie doniczkowej alokazje preferują wysoką wilgotność powietrza, podłoże wilgotne, lecz zdrenowane – stojąca woda powoduje zagniwanie korzeni. Ustawmy ją w kuchni lub łazience w pobliżu okna wschodniego.
Podobne tematy:
